Huisbezoeken
Blijf op de hoogte en volg Dominique
08 Maart 2016 | Zuid-Afrika, Viljoenskroon
Vandaag zijn we op huisbezoek geweest bij 9 kinderen. Alle 7 mochten we ons favoriete kindje kiezen en daar gingen we een kijkje bij nemen thuis. Aangezien we het huis van Karabo (mijn liefie :P) al gezien hebben, en ze er vandaag niet was, besloot ik een ander kindje te kiezen. Een aantal weken terug hebben we de huizen van Karabo en Kananelo gezien. Beide leven in een donker golfplaten huisje. Ik ging er vanuit dat alle kindjes van de hospice er zo bij zaten. Dit maakt het niet minder erg, zeker niet voor karabo die met haar beperking de nodige voorzieningen nodig heeft.
Daar gingen we dan, op weg naar de schatjes van iedereen. Het ene na het andere stenen huisje kwam voorbij. Steeds meer ging ik twijfelen aan mijn beeld. Ik begon me echt zorgen te maken om haar.
De volgende op de lijst was het kindje van (want ja zo noemen we het maar even, want zo voelt het ook) Judith. Toen kregen we te horen dat haar kindje niet in een huis woont maar in een pleeghuis. Een sociaal werker heeft haar en haar zusje uit huis gehaald omdat haar ouders, ivm drankproblemen niet goed voor ze konden zorgen. Dit hakte er bij ons wel even in, alhoewel ze het heel goed hadden, een kind hoort nou eenmaal bij haar ouders thuis.
Terwijl we rijden van huis naar huis komen we langs een huis, er zit een vrouw buiten en haar man staat voor haar. De man sloeg haar een paar keer echt heel erg hard. Zij probeerde hem weg te duwen maar hij hield hierna haar handen vast. Voor ons was dit heel bizar om te zien. Ook omdat dit zo op straat gebeurd. Dit was echt zo ontzettend raar.
Na alle 7 de kinderen gehad te hebben vroeg Chris of er nog iemand meer op ons wensenlijstje stond. We besloten dat we het huis van Thandiwe wilde zien, een kindje wat nieuw is. Ze is 1,5 en kan nog steeds niet lopen, ook heeft ze behoorlijk overgewicht. Maar het is echt een schatje dus we waren erg benieuwd naar hoe haar huis eruit zou zien. Ze heeft een heel leuk huisje met een familie die erg blij met haar is.
Nog 1 laatste zei Chris. Hier waren we het unaniem over eens. Patrick. Hij vertoont erg agressief gedrag doet veel mensen pijn en hij maakt vaak pistolen na met speelgoed. Wat we hier aantroffen kan ik niet helemaal omschrijven. Een ontzettend klein golfplaten huisje. Toen we binnenkwamen zagen we dat Patrick de grote broer is van een van de kindjes van de babygroep. We zagen de vader, met de baby in zijn armen, patrick die een beetje verlegen om zich heen stond te kijken, en zijn moeder. De vrouw was hartstikke ziek, dat zag je meteen. Ze was ontzettend mager en zat onderuitgezakt in een stoel met over haar benen een dekentje. Deze mensen hebben helemaal niks. Er is geen stroom en dus is het er erg donker. Dat wij 2 van onze hospice kindjes hier elke dag naartoe moeten sturen is voor ons onbegrijpelijk.
Nadat we hier afscheid hadden genomen bood Chris aan toch even een kijkje te nemen bij karabo. Ik moest bijna huilen van blijdschap! Helaas was ze niet thuis dus ik hoop dat ze er morgen gewoon weer is.
Daar gingen we dan, op weg naar de schatjes van iedereen. Het ene na het andere stenen huisje kwam voorbij. Steeds meer ging ik twijfelen aan mijn beeld. Ik begon me echt zorgen te maken om haar.
De volgende op de lijst was het kindje van (want ja zo noemen we het maar even, want zo voelt het ook) Judith. Toen kregen we te horen dat haar kindje niet in een huis woont maar in een pleeghuis. Een sociaal werker heeft haar en haar zusje uit huis gehaald omdat haar ouders, ivm drankproblemen niet goed voor ze konden zorgen. Dit hakte er bij ons wel even in, alhoewel ze het heel goed hadden, een kind hoort nou eenmaal bij haar ouders thuis.
Terwijl we rijden van huis naar huis komen we langs een huis, er zit een vrouw buiten en haar man staat voor haar. De man sloeg haar een paar keer echt heel erg hard. Zij probeerde hem weg te duwen maar hij hield hierna haar handen vast. Voor ons was dit heel bizar om te zien. Ook omdat dit zo op straat gebeurd. Dit was echt zo ontzettend raar.
Na alle 7 de kinderen gehad te hebben vroeg Chris of er nog iemand meer op ons wensenlijstje stond. We besloten dat we het huis van Thandiwe wilde zien, een kindje wat nieuw is. Ze is 1,5 en kan nog steeds niet lopen, ook heeft ze behoorlijk overgewicht. Maar het is echt een schatje dus we waren erg benieuwd naar hoe haar huis eruit zou zien. Ze heeft een heel leuk huisje met een familie die erg blij met haar is.
Nog 1 laatste zei Chris. Hier waren we het unaniem over eens. Patrick. Hij vertoont erg agressief gedrag doet veel mensen pijn en hij maakt vaak pistolen na met speelgoed. Wat we hier aantroffen kan ik niet helemaal omschrijven. Een ontzettend klein golfplaten huisje. Toen we binnenkwamen zagen we dat Patrick de grote broer is van een van de kindjes van de babygroep. We zagen de vader, met de baby in zijn armen, patrick die een beetje verlegen om zich heen stond te kijken, en zijn moeder. De vrouw was hartstikke ziek, dat zag je meteen. Ze was ontzettend mager en zat onderuitgezakt in een stoel met over haar benen een dekentje. Deze mensen hebben helemaal niks. Er is geen stroom en dus is het er erg donker. Dat wij 2 van onze hospice kindjes hier elke dag naartoe moeten sturen is voor ons onbegrijpelijk.
Nadat we hier afscheid hadden genomen bood Chris aan toch even een kijkje te nemen bij karabo. Ik moest bijna huilen van blijdschap! Helaas was ze niet thuis dus ik hoop dat ze er morgen gewoon weer is.
-
08 Maart 2016 - 20:44
Annemarie:
Wat maak je veel mee -
08 Maart 2016 - 20:48
Annemarie :
Sterkte toet xxx -
12 Maart 2016 - 15:49
Ida:
Jeetje Domique wat indrukwekkend, wat maak jij veel mee.veel liefs -
19 Maart 2016 - 10:41
Irma:
Heftig hoor, wat je allemaal meemaakt. Als je terugkomt ben je heel wat ervaringen rijker.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
